Regie: Shô Miyake – Speelduur: 99 minuten
Cast: Yukino Kishii, Shinichirô Matsuura, Masaki Miura …
Genre: Drama – Originele taal: Japans
Er zijn in de filmgeschiedenis al heel wat boksfilms gemaakt; het is een populair sportgenre dat veelal het cliché volgt over een underdog die kampioen wil worden. Hoewel de aanpak dikwijls varieert, volgen de meeste boksfilms een verhaallijn waarin de harde trainingen gevolgd worden die uiteindelijk leiden naar een allesbeslissende wedstrijd. Sportfilms zijn niet meteen mijn ding en mijn kennis over dit genre beperkt zich tot Rocky en Million Dollar Baby, maar toch was ik nieuwsgierig naar deze – op een autobiografie gebaseerde – Japanse film over een dove bokser.
Regisseur Shô Miyake brengt met Small, Slow but Steady een merkwaardige sportfilm die niet draait om de overwinning. Het ononderbroken repetitieve heen en weer slaan van de boksbal en het schaduwboksen wordt zonder haast getoond en het lijkt alsof je in real-time in de sportzaal aanwezig bent. Miyake legt de nadruk op het kalme tempo, de achtergrondgeluiden en sfeer.
Tolken tijdens trainingen
Onder toezicht van coach Sasaki traint Keiko in zijn sportschool, een karig ingerichte ruimte die ooit betere tijden heeft gekend maar waar ze zich thuisvoelt. Keiko is sinds haar geboorte doof. Ze begon met boksen toen ze gepest werd op school en het is ook haar manier om met stress om te gaan. Ze werkt als kamermeisje in een hotel om zo het appartement, waar ze met haar broer woont, te kunnen betalen. Al haar vrije tijd gaat naar boksen, maar de beperkingen die ze heeft door haar doofheid brengen haar ook in een isolement. Ze communiceert met gebarentaal en ze heeft met haar coach speciale trainingssessies uitgewerkt. Door enkele aanpassingen, zoals voorafbepaalde korte tekens, kan ze volwaardige trainingen doen, maar coach Sasaki’s gezondheid en gezichtsvermogen gaan achteruit.
Wedstrijden zijn voor Keiko een bijzondere uitdaging omdat ze de instructies van de scheidsrechter en haar coach niet kan horen. Na het winnen van haar eerste twee wedstrijden twijfelt ze of ze überhaupt nog wil vechten, maar ze wil haar coach niet teleurstellen. Wanneer coach Sasaki door financiële problemen en gezondheidsredenen de sluiting van zijn sportschool aankondigt, weet ze niet of ze nog een andere sportschool en coach wil zoeken.
De stille wereld
Yukino Kishii als Keiko levert een geweldige acteerprestatie. Kishii had geen enkele ervaring met boksen en gebarentaal; ze leerde hoe ze moest leven in een wereld die altijd stil is. Haar ingetogen expressies, de spaarzame dialogen en de discipline om te trainen weet ze perfect neer te zetten. De band met haar trainer is fijngevoelig maar ook kwetsbaar omdat ze hem niet wil teleurstellen.
De afwezigheid van muziek valt in deze film erg op omdat de geluiden die Keiko niet kan horen – het ritmisch slaan op een boksbal, springtouwen die tegen de grond kletsen en passerend verkeer – versterkt worden. Deze keuze bepaalt mee de sfeer van de film. Ook de donkere en sombere cinematografie, de groezelige straten, de afgeleefde fitnessapparaten en het sober ingerichte appartement zorgen ervoor dat je de leefwereld van Keiko volledig begrijpt.
De focus van Small, Slow but Steady ligt niet op de gevechten in de ring – er zijn dus geen bloederige knokpartijen. Het verhaal draait om Keiko: haar carrière, haar isolement en haar kracht. Het tempo is traag en de stijlkeuzes maken dat het een sombere boksfilm is geworden. Hierdoor leek de film die maar 99 minuten duurt toch een stuk langer en was ik opgelucht wanneer het eindshot naderde. De composities zijn prachtig en de film is een visueel pareltje, maar blijft spanningsloos.
aeyenah 