Regie: Mathias Sercu – Speelduur: 98 minuten
Cast: Janne Desmet, Mattias Busschaert, Jurgen Delnaet …
Genre: Drama – Originele taal: Nederlands
Mathias Sercu, voornamelijk bekend als acteur, heeft zijn filmdebuut als regisseur gemaakt met de langspeelfilm J’aime la vie. De film verkent een emotioneel thema en navigeert subtiel door intense situaties. Sercu schuwt de rauwe realiteit niet, maar legt de focus op hoe mensen kunnen reageren wanneer ze geconfronteerd worden met het naderende einde en belicht dit facet van het menselijke bestaan.
Mira (Janne Desmet) is de moeder van de negenjarige Sam (Mattias Busschaert), die als jongen werd geboren maar nu als meisje door het leven gaat. Mira houdt van haar job als palliatieve thuisverpleegster en geniet van hechte vriendschappen en de sterke band die ze met haar jongste broer Mario (Bert Dobbelaere) heeft. Helaas wordt Mira geconfronteerd met een terminale kankerdiagnose. Na het verwerken van dit ingrijpend nieuws, besluit ze de banden met haar lang verloren broer Rocco (Jurgen Delnaet) opnieuw aan te halen en de gecompliceerde relatie met haar moeder Christianne (Els Olaerts) – die ooit het gezin verscheurde – te herstellen. Ze besluit hen allen uit te nodigen voor een weekendje in de Ardennen.
Janne Desmet weet als Mira direct sympathie op te wekken door haar menselijke en hoopvolle vertolking. De jonge Mattias Busschaert, in zijn rol als Sam, komt authentiek en ontroerend over; vooral de geloofwaardige band met zijn moeder is prachtig om te zien. Daarnaast leveren alle andere castleden overtuigende prestaties en de samenhang in het acteerwerk draagt bij aan de geloofwaardigheid van de film, waardoor de emotionele impact van het verhaal versterkt wordt.
Het camerawerk is solide en rechttoe rechtaan, waarbij de dramatische momenten niet worden overdreven en de algehele sfeer van de film goed tot zijn recht komt. Humor speelt een rol en de familie – een bont gezelschap met onderlinge problemen – staat centraal. J’aime la vie is een aangrijpend en ingetogen debuut dat de kijker direct in het hart weet te raken. Wat deze film verfrissend maakt, is de benadering van het onderwerp. Het vermijden van visuele directheid voegt een subtiele nuance toe aan de manier waarop het verhaal wordt verteld, terwijl de emotionele diepte toch behouden blijft.
aeyenah 