Regie: Leonardo Van Dijl – Speelduur: 97 minuten
Cast: Tessa Van den Broeck, Ruth Becquart, Koen De Bouw …
Genre: drama – Originele taal: Nederlands
Waarom kiezen we er soms voor om te zwijgen? Deze vraag vormt het hart van de film Julie zwijgt, het langspeelfilmdebuut van Leonardo Van Dijl. Regisseur Van Dijl oordeelt niet over de keuzes die gemaakt worden, maar wil op een natuurlijk realistische wijze het verhaal vertellen van een meisje dat op jonge leeftijd onder zware druk komt te staan.
De film werd gekozen om te worden vertoond tijdens de Semaine de la Critique van het Filmfestival van Cannes in 2024. Het scenario is geschreven door Van Dijl en Ruth Becquart. Dit is de eerste acteerrol voor hoofdrolspeelster Tessa Van den Broeck, die als tennisspeelster perfect past in het verhaal. Andere castleden zijn onder meer Ruth Becquart, Pierre Gervais en Koen De Bouw.
Wat is er aan de hand?
Julie (Tessa Van den Broeck) is de onbetwiste ster van een exclusieve tennisclub, waar haar leven volledig in het teken staat van de sport. Wanneer een andere tennisster, Aline, zelfmoord pleegt, veroorzaakt dit een schokgolf binnen de club. Plotseling wordt hoofdcoach Jeremy (Laurent Caron) geschorst in afwachting van een onderzoek. De clubleden begrijpen aanvankelijk niet waarom hij geschorst is, wat voor de nodige verwarring zorgt.
Wanneer alle leden worden aangemoedigd om hun ervaringen met de coach te delen, beginnen er geruchten te circuleren en komen er verbijsterende feiten aan het licht. Julie, die bekend staat als de favoriete pupil van Jeremy, besluit echter te zwijgen. De situatie is al verontrustend genoeg en elke beschuldiging zou haar leven en carrière verder in gevaar kunnen brengen.
Dialogen en kijkervaring
Het script tracht alledaagse dialogen weer te geven waarin een mix van Frans en Nederlands wordt gesproken. Zinnen worden vaak herhaald – Julie worstelt om haar gevoelens goed onder woorden te brengen – en bevatten veel vulwoorden. Dit leidt tot chaos en ook de vertaling naar het Engels voor de ondertiteling kan de unieke taalmix niet goed overbrengen. Hierdoor voelen de conversaties geforceerd aan. Ik ben van mening dat improvisatie beter had gewerkt dan dit matig geschreven script.
De regisseur belicht op treffende wijze de ongelijke machtsdynamiek tussen de coach en zijn speelster. De coach veroorzaakt subtiel maar opzettelijk een scheiding tussen haar en de rest van het team, waarbij Julie werd uitgesloten van kleinere toernooien onder het mom van het verbeteren van haar spelkwaliteiten of het voorkomen van blessureverergering. Met de komst van een nieuwe coach breidt haar sociale kring zich echter uit.
De camera vermijdt close-ups, wellicht om Julie ongrijpbaar te laten lijken en haar gevoelens niet volledig te onthullen. Schaduwen spelen een belangrijke rol in de film, met overwegend donkere fotografie, hoewel deze in latere scènes wat lichter lijkt te worden. De setting is een dorpje waar de tijd lijkt stil te staan; de decors zijn gedateerd, terwijl smartphones duidelijk hedendaags zijn.
Bijna de hele film staat Julie centraal; Tessa Van den Broeck weet de leefwereld van Julie uitstekend over te brengen. De focus op het hoofdpersonage is opnieuw een duidelijke keuze; over de andere spelers komen we weinig te weten en ook de ouders van Julie blijven op de achtergrond.
Julie zwijgt heeft veel aandacht gekregen op filmfestivals vanwege het onderwerp dat een realistische kijk biedt op hoe jongeren kunnen reageren in bepaalde situaties. De cinematografie en montage waren adequaat, en hoewel de film een traag tempo heeft, draagt dit bij aan de sfeer van het verhaal. Mijn voornaamste struikelblok lag bij de dialogen, die naar mijn gevoel niet natuurlijk overkwamen. Ik vind dat deze film zich beter leent voor andere kijkervaringen dan tijdens een traditioneel bioscoopavondje, zoals op filmfestivals, voor een schoolvoorstelling of in een filmclub.
aeyenah 