Regie: Emmanuel Courcol – Speelduur: 103 minuten
Cast: Benjamin Lavernhe, Pierre Lottin, Sarah Suco …
Genre: Komedie – Originele taal: Frans
Wat gebeurt er als iemands harmonieuze leven plotseling wordt opgeschud? In de film En Fanfare neemt filmmaker Emmanuel Courcol ons mee op een muzikale reis waar humor en verdriet elkaar steeds afwisselen. Wat begint als een zoektocht naar familiebanden, groeit uit tot een hartverwarmende en ontroerende ontdekking van wat echt belangrijk is in het leven.
Dit is de vierde langspeelfilm van Emmanuel Courcol. Na het indrukwekkende Un Triomphe, waarin hij humor en drama op een overtuigende manier verweefde, was ik benieuwd naar zijn nieuwste werk. Met En Fanfare bewijst hij dat hij zijn unieke stijl verder heeft aangescherpt. De film verkent opnieuw complexe menselijke relaties en emoties, maar doet dit met nog meer finesse.
Een onverwachte familieband
Thibaut (Benjamin Lavernhe), een gerespecteerde dirigent, stort in tijdens een repetitie. Na een doktersbezoek krijgt hij te horen dat hij lijdt aan leukemie en dringend een compatibele beenmergdonor nodig heeft. Zijn beste kans is een familielid, maar genetisch onderzoek toont aan dat zijn zus Rose (Mathilde Courcol-Rozès) geen match is. Tot zijn verbazing ontdekt Thibaut dat hij geadopteerd is en een jongere broer, Jimmy (Pierre Lottin), heeft van wie hij gescheiden werd toen hij klein was. De ontmoeting tussen de twee broers verloopt moeizaam. Hun levens zijn totaal verschillend en ondanks dat ze dezelfde genen delen, hebben ze nauwelijks iets gemeen. Toch ontstaat er langzaam een onverwachte band wanneer ze hun gedeelde liefde voor muziek ontdekken.
Emotie en humor hand in hand
De ontmoeting tussen de twee broers begint als een beproeving, maar al snel voelen ze zich verrassend vertrouwd met elkaar. Ze zijn echter erg verschillend: Thibaut is een perfectionist die alle kansen heeft gehad om zijn carrière te maken, terwijl Jimmy uit een warmhartig gezin komt, maar niet dezelfde mogelijkheden heeft gekregen. Tegelijkertijd bevindt Thibaut zich in een crisis. Hij wil begrijpen waar hij vandaan komt, waarom ze niet samen zijn opgegroeid, en probeert een band op te bouwen met zijn broer. Jimmy, op zijn beurt, heeft de kans om Thibauts leven te redden, wat interessante ethische vragen oproept.
Regisseur Emmanuel Courcol speelt op een slimme manier met deze contrasten, wat de film extra diepgang geeft. En Fanfare is een tragikomedie die, ondanks de soms zware thema’s, nooit zwaarmoedig aanvoelt. Dit komt ongetwijfeld door de charme van de twee hoofdrolspelers, Benjamin Lavernhe en Pierre Lottin, die met humor de juiste balans weten te vinden en een uitstekende chemie op het scherm hebben. Hun samenwerking is bijzonder sterk, met een overtuigende dynamiek tussen de verfijnde Thibaut en de meer relaxte Jimmy. Ook de overige castleden leveren uitstekende prestaties, waardoor de film als geheel zeer geloofwaardig en meeslepend is. Het is juist deze balans tussen ernst en humor die de film zowel aangrijpend als boeiend maakt.
De film heeft een vlot tempo, wat het geheel aangenaam maakt. In het begin lijkt het misschien wat veel op korte tijd – ziek worden en ontdekken dat je geadopteerd bent – maar wonderwel werkt dit goed. Dit komt doordat regisseur Emmanuel Courcol erin slaagt om momenten van lichte toon naadloos te combineren met authentieke emotie. En Fanfare is in de kern een feelgoodfilm die, ondanks de emotionele lading van het uitgangspunt, nooit verstrikt raakt in goedkope sensatiezucht.
De titel En Fanfare zette me aanvankelijk op het verkeerde been; ik had een luidruchtige, oppervlakkige komedie verwacht, maar wat heb ik me vergist. Regisseur Courcol weet het hart van de kijker te raken met een optimistische film. En Fanfare is een emotionele broederlijke komedie die perfect balans weet te vinden tussen humor en de diepere thema’s van gezinsverzoening. En Fanfare is een film die je simpelweg blij maakt.
aeyenah 