Regie: Delphine Coulin & Muriel Coulin – Speelduur: 118 minuten
Cast: Vincent Lindon, Benjamin Voisin, Stefan Crepon, Sophie Guillemin …
Genre: drama – Originele taal: Frans
“Ik maak me zorgen en dat zal ik mijn hele leven blijven doen.” Met deze woorden vat een vader de essentie van ouderschap perfect samen. Vanaf de geboorte van je kind draait je leven niet meer om jezelf. In de film Jouer avec le feu van Delphine en Muriel Coulin wordt deze onverwoestbare bezorgdheid pijnlijk duidelijk. De film volgt een vader die zijn twee zonen alleen opvoedt. Wanneer hij ontdekt dat zijn oudste zoon zich steeds meer begeeft in de kringen van een extreemrechtse groep, komt de vader voor een pijnlijk feit te staan: hoe bescherm je je kind tegen zichzelf, zonder hem voorgoed kwijt te raken?
Jouer avec le feu (ook bekend onder de Engelstalige titel The Quiet Son) is de vierde speelfilm van de zussen Delphine en Muriel Coulin, gebaseerd op de debuutroman Ce qu’il faut de nuit van Laurent Petitmangin. In deze eigentijdse adaptatie onderzoeken ze hoe extreemrechts jonge generaties aantrekt. Ze vertellen het verhaal van een vader en zijn twee zonen, die in een turbulente tijd worstelen met hun band en de verleidingen van haat en radicalisering.
Richting radicaal
Pierre (Vincent Lindon) is een vijftigjarige alleenstaande vader die nachtdiensten draait bij de Franse spoorwegen. Hij woont samen met zijn twee zonen: de tweeëntwintigjarige Fus (Benjamin Voisin), die zijn opleiding als lasser heeft onderbroken en graag voetbalt, en de twintigjarige Louis (Stéfan Crepon), een modelstudent die zich voorbereidt op de universiteit. Na het verlies van hun moeder vormen ze een hechte eenheid; ze koken samen en genieten van sport, thuis of in het stadion.
Elke ochtend na zijn nachtdienst drinkt Pierre koffie terwijl zijn zonen zich klaarmaken voor hun dag. Alles lijkt harmonieus, tot Pierre hoort dat extreemrechtse militanten een van zijn collega’s hebben bedreigd – en dat Fus daarbij betrokken zou zijn. In eerste instantie weigert hij dit te geloven, maar een confronterend gesprek met Fus onthult verontrustende opvattingen over immigranten. Geschokt door de radicale ideeën van zijn zoon, begint Pierre te twijfelen aan de harmonie in hun gezin. Ondanks zijn waakzaamheid blijkt het moeilijk om Fus te stoppen in zijn steeds extremere opvattingen.
Verstikkende onzekerheid
Er wordt weinig achtergrondinformatie gegeven over het gezin, waardoor je vrijwel meteen in het diepe wordt gegooid. De frustraties van Fus blijven daardoor enigszins vaag: is het verlatingsangst, eenzaamheid? Het blijft abstract. Ook het karakter van de vader blijft oppervlakkig, wat me deed verlangen naar meer context. Hoewel de vader respect verdient en een aardige man is, draagt zijn herhaaldelijke ‘mijn huis, mijn regels’-houding niet bij aan een dieper begrip van zijn personage. Dit maakt de film tot een ware tragedie, waarbij het proces van radicalisering wordt getoond vanuit de ogen van de vader. Vincent Lindon levert een indrukwekkende vertolking; hij is constant aanwezig in de scènes en de rol lijkt hem op het lijf geschreven. Ook de zonen, gespeeld door Benjamin Voisin en Stéfan Crepon, vertolken hun rollen overtuigend. Het onderwerp is zwaar en al snel voel je de onvermijdelijke neergang, die zich gedurende twee uur uitstrekt, waardoor de uitputting van de situatie bijna voelbaar is.
Visueel biedt de film de klassieke stijl die je van dit soort drama’s mag verwachten, maar er worden ook enkele opvallende creatieve keuzes gemaakt. Zo loopt Pierre ’s nachts met een fakkel over het spoor om het terrein voor de arbeiders te verlichten – een symbolisch gebaar om het donker te doorbreken en zijn rol als beschermer benadrukt. Tegelijkertijd danst zijn oudste zoon onder flikkerende stroboscopische lichten, te midden van geschoren hoofden in een discotheek. Beide scènes laten zien hoe de personages, ieder op hun eigen manier, balanceren op de rand van gevaar – spelend met vuur.
Jouer avec le feu is een indringend drama dat gestaag opbouwt naar een onontkoombare tragedie. Het is een film die emoties oproept en moeilijk onbewogen laat, maar tegelijk een zekere uitputting met zich meebrengt door de rechtlijnigheid van het verhaal. De film biedt weinig ruimte voor diepgaande emoties of achtergrondinformatie, waardoor de personages soms afstandelijk blijven. Toch valt de kracht van het acteerwerk niet te ontkennen. Jouer avec le feu is geen gemakkelijke film, maar wel een die je bijblijft, door de zware thematiek en de spanning die onafgebroken voelbaar is.
aeyenah 