Het Filmfestival van Oostende is na negen dagen alweer ten einde. Zoals elk jaar is het uitpluizen van het programma en het opstellen van een schema altijd een leuk onderdeel van de festivalervaring. Op vrijdag 31 januari was het dan eindelijk zover: de openingsmiddag begon met twee steronthullingen. Charlotte Vandermeersch werd gehuldigd als Master van FFO, en regisseurs Jan en Raf Roosens ontvingen eveneens een ster. ’s Avonds werd het evenement feestelijk geopend met de wereldpremière van Comeback, de nieuwe film van de broers. Je kan hier al de review lezen.
Daarnaast onthulden ook Malin-Sarah Gozin, Paolo Cognetti en Gijs Scholten van Aschat hun eigen ster langs de zeedijk. Elke avond waren er bekende namen op de rode loper, waaronder Paolo Cognetti, Albert Serra, Roberto Minervini, César Diaz en de cast van Putain, Dood Spoor, Safe Harbor, Drie Dagen Vis, Soft Leaves, om er maar een paar te noemen. Een bijzonder moment was toen de cast van Mr. K – Barbara Sarafian, Sam Louwyck, Tallulah Hazekamp Schwab, Stijn Cole, Frank Griebe en Dries Phlypo – over de rode loper liep, vergezeld door een groot aantal figuranten die hen kwamen aanmoedigen. Ik vind het belangrijk om ook even de figuranten te benoemen, want zonder hen zouden films maar leeg aanvoelen. Alle rode-lopermomenten werden aangekondigd door presentator Vincenzo De Jonghe, die een vaste waarde op het festival is.
Het festival bood meer dan alleen films: er waren ook verschillende andere evenementen, zoals De Jamies, de awardshow voor Vlaamse online videomakers. Traditioneel werd het festival afgesloten met de uitreiking van de Ensors. De winnaars van de LOOK! SOON! en COOP! competitie werden ook bekendgemaakt.
Hier volgen enkele films die ik tijdens het festival heb bekeken; de volledige reviews volgen binnenkort. De eerste film na de openingsfilm zag ik op zaterdagochtend, tijdens de Nespresso Morning Screenings, waar je onder het genot van een koffie je eerste film van de dag kon beleven. Ik startte met Mr. K, een film van Tallulah Hazekamp Schwab, met een internationale cast waarin Crispin Glover de hoofdrol speelt, samen met Belgische talenten zoals Barbara Sarafian, Sam Louwyck en Yassine Ouaich. Deze heerlijke, bizarre film, boordevol originele ideeën en visueel indrukwekkend, liet me anderhalf uur lang glimlachen en was de perfecte opening van het festival.
Op zondag zag ik Breathing Underwater, een film met een zwaar thema, die zich voornamelijk afspeelt in een vrouwenopvangtehuis. De film biedt een intense blik op het hoofdpersonage, wiens emoties je in verwarring brengen: is ze door haar ervaringen echt zo verknipt, of is haar gedrag begrijpelijk? Ik zag deze film samen met mijn medejuryleden van de COOP! competitie, en Breathing Underwater riep een pittige discussie op. Het is een film die ik zeker niet snel zal vergeten.
Op maandag bekeek ik drie films, waaronder de prachtige documentaire Fiore Mio, het waargebeurde verhaal Samia: Little Dreamer en de uiterst inventieve Nederlandse film Drie Dagen Vis, die volledig in zwart-wit is en een beklemmend beeld schetst van de relatie tussen vader en zoon. Daarnaast zag ik Alpha en Pacifica, beide van regisseur Jan-Willem van Ewijk, die zijn films duidelijk een eigen stempel geeft en altijd de menselijke relaties centraal stelt.
Ook het Franse L’Attachement van Carine Tardieu was een van de films die op de jurylijst stonden, evenals On Falling en de documentaire 2050. Tijdens het festival zag ik ook Traffic en Armand; beide films vielen minder in de smaak en hebben nog wat tijd nodig om te bezinken. Binnenkort kan je hier ook de review van lezen.
aeyenah 