Regie: Paolo Sorrentino – Speelduur: 136 minuten
Cast: Celeste Dalla Porta, Stefania Sandrelli, Gary Oldman ……
Genre: drama – Originele taal: Italiaans
Het zonlicht weerkaatst op de azuurblauwe zee van Italië. Parthenope wordt geboren in de baai, vernoemd naar de sirene die volgens de legende Napels vormde. De film voelt als een midzomernachtdroom: betoverend, zwoel en vol geheimen. Met zijn nieuwste werk dompelt Paolo Sorrentino ons onder in een zintuiglijke wereld van schoonheid en verlangen.
Sinds The Hand of God was het voor mij duidelijk: ik ben onder de indruk van het werk van Paolo Sorrentino. Zijn films brengen traditionele verhalen, maar de poëtische weergave van vergankelijkheid is wat ze echt bijzonder maakt. Bij Sorrentino verdwijnt het plot naar de achtergrond en maakt plaats voor reflectie – een filmische ervaring waarin beeld en herinnering moeiteloos in elkaar overgaan.
De naam van de sirene
Parthenope (Celeste Dalla Porta ) wordt in 1950 geboren, in het water bij de familievilla aan de baai van Napels. Haar peetvader, een invloedrijke scheepvaartmagnaat, geeft haar een naam die haar lot lijkt te bezegelen – Parthenope, naar de mythische sirene die de stad haar oorsprong gaf.
Achttien jaar later is Parthenope een jonge vrouw geworden, stralend en ongrijpbaar. Mannen en vrouwen vallen voor haar, maar wie is zij werkelijk, voorbij de blikken die haar volgen? Terwijl haar schoonheid bewonderd wordt, is haar leven niet alleen gevuld met de schittering van de zon boven de baai. Een verlies uit het verleden heeft haar veranderd, een schaduw die zelfs de liefde niet kan verdrijven.
De kracht van Parthenope
De cinematografie van Parthenope is adembenemend. Napels wordt in al haar pracht vastgelegd: de uitgestrekte landschappen, de imposante architectuur. Door de lens van cinematograaf Daria D’Antonio komt de stad werkelijk tot leven. Elk beeld is met zorg samengesteld. Van de zonovergoten stranden tot de schaduwrijke steegjes waar liefde wordt gevonden – en verloren. De film toont een tijdloos, maar voortdurend veranderend Napels.
Maar het verhaal is niet alleen gevuld met pracht en praal; het is ook doordrenkt met tragiek en emoties. Celeste Dalla Porta geeft Parthenope nuance en complexiteit, waardoor haar personage intrigerend wordt en je nieuwsgierig bent naar de mensen die haar pad kruisen. Haar elegantie en schoonheid zijn onmiskenbaar, maar ondanks alles blijft ze ingetogen en beheerst. Haar leven lijkt op een sprookje – de vrouw die menig vrouw zou willen zijn. We denken vaak dat het leven makkelijker is voor mooie mensen (of is dit misschien slechts een persoonlijke opvatting?). Maar Parthenope is geen ideaalbeeld; ze is gewoon een mens, even alledaags als onvergetelijk.
Gary Oldman speelt schrijver John Cheever, die kampt met alcoholisme en depressie, en doet dit op een voortreffelijke manier. Ook Silvio Orlando speelt zijn rol als antropologieprofessor Devoto met overtuiging; hij neemt Parthenope als mentor onder zijn hoede. De rest van de cast zet eveneens sterke en zorgvuldig gecreëerde rollen neer, die stuk voor stuk bijdragen aan de gelaagdheid en complexiteit van Parthenope’s verhaal.
De vertelkunst van Sorrentino is kalm en ingetogen, en biedt een intiem portret dat in groot detail wordt gepresenteerd. Het voelt als een reeks herinneringen – van een leven, van ervaringen, van tijd die onmerkbaar verstrijkt. Het draait om vrouwelijkheid, de onvoorspelbare gezichten van liefde en verlangen, alles versterkt door muziek die elk gevoel weet vast te leggen. De film toont de jaren die voorbijgaan, zonder spijt voor de momenten die zijn geleefd, en herinnert ons eraan dat de toekomst altijd kan verrassen. De film had wellicht iets korter gekund zonder zijn impact te verliezen. Daarnaast waren er enkele scènes die minder aansloten bij mijn persoonlijke voorkeur, waaronder enkele expliciete momenten die ik minder impactvol vond.
Parthenope wist de juiste snaar te raken door de schoonheid van de beelden en de ingetogen vertelkunst. Het portret van het leven, met zowel de mooie als de donkere kanten, komt op een herkenbare manier tot uiting. De beelden en muziek maken de film voor mij krachtig, en op het laatst vloeiden er zelfs tranen. Het doet me denken aan de impact die Lost in Translation ooit op me had. Hoewel de twee films niet direct vergelijkbaar zijn, kan ik Parthenope zeker aanraden aan iedereen die van het genre houdt.
aeyenah 