Regie: Mike Leigh – Speelduur: 97 minuten
Cast: Bryony Miller, Marianne Jean-Baptiste, Michele Austin, David Webber …
Genre: drama – Originele taal: Engels
Hard Truths, geregisseerd door Mike Leigh, vertelt het verhaal van iemand die op het randje van de afgrond staat. De film toont hoe eenzaamheid en verdriet nooit volledig begrepen kunnen worden door anderen – een voortdurende strijd, zowel tegen de wereld als tegen jezelf. Hoofdpersonage Pansy vecht constant: tegen haar angsten, tegen de mensen om haar heen en tegen haar eigen gedachten. Haar paranoia en agressieve uitbarstingen duwen haar verder in isolatie, overtuigd dat iedereen haar haat. Ze verzet zich tegen alles en iedereen en haar gezin deelt daarbij in de klappen.
Regisseur Mike Leigh staat bekend om zijn indringende portretten van de Britse arbeidersklasse en de manier waarop zij omgaan met tegenslagen. Ik ben een groot liefhebber van zijn stijl, waarin bitterheid binnen familiedynamiek een terugkerend thema is. Hard Truths past naadloos in dat rijtje.
Waarom kan je niet gewoon van het leven genieten?
In een smetteloos huis in een buitenwijk van Londen begint de dag zoals altijd. Curtley, een loodgieter, vertrekt ’s ochtends vroeg met zijn collega naar het werk, terwijl zijn vrouw Pansy uit een onrustige nachtmerrie schrikt. Zodra ze opstaat, begint haar dagelijkse routine: obsessief schoonmaken. Elk oppervlak moet brandschoon zijn, geen stofje mag blijven liggen. Maar de prachtige tuin betreedt ze nooit – daar zitten vervelende duiven.
In dit verstikkende huishouden heerst onrust. Pansy klaagt voortdurend en haar 22-jarige zoon Moses trekt zich het grootste deel van de dag terug op zijn kamer. Wanneer Pansy toch naar buiten moet, zoekt ze overal conflicten. In de supermarkt, bij de dokter – overal ziet ze incompetentie, respectloosheid en bemoeizucht. Zelfs bij haar zus Chantelle, die haar steunt, laat ze geen kans onbenut om kritiek te leveren.
Chantelles wereld staat in schril contrast met die van Pansy. Haar appartement straalt warmte uit, vol kleur en planten, een levendige thuis die ze deelt met haar twee dochters. Ondertussen ondergaat Curtley zijn leven zonder veel verzet, terwijl Moses, verloren en besluiteloos, zijn dagen vult met gamen, dromen over vliegtuigen, en doelloze wandelingen door de stad.
Wanneer conflict de enige uitweg lijkt
Hard Truths onthult langzaam de dynamiek binnen het gezin, waarbij Pansy’s innerlijke strijd steeds zichtbaarder wordt. De film is rauw en confronterend; haar giftige gedrag is zowel intens als uitputtend om te aanschouwen. Dit is geen film die je onbewogen laat. Je wordt meegesleept in de gedachten en frustraties van elk personage, die allemaal op hun eigen manier worstelen en zich afzonderen. Er is nauwelijks echte communicatie, en het zou gemakkelijk zijn om Pansy te haten, maar dat gebeurt niet. Ondanks haar bitterheid voel je haar innerlijke strijd – en juist dat maakt haar menselijk.
En wat een cast – letterlijk iedereen in deze productie schittert in zijn rol, waardoor je als kijker volledig wordt meegenomen in het leven van deze familie. David Webber brengt Curtley tot leven op een manier die zowel sympathie als frustratie oproept. Je zou hem willen wakker schudden, maar diep vanbinnen weet je dat het geen zin heeft – ook hij beseft maar al te goed dat de liefde van zijn vrouw allang is vervaagd. Tuwaine Barrett overtuigt als Moses, een jonge man die verloren lijkt in zijn eigen leven. Hij staat er letterlijk alleen voor, zonder richting, maar probeert ondanks alles goed te doen. En dan is er Michele Austin als Chantelle, de energieke, warme kapster die een hechte band heeft met haar dochters (Ani Nelson en Sophia Brown). Zij is de enige die echt probeert om te gaan met de onvoorspelbaarheid van het leven, ondanks de chaos die haar omringt.
Hard Truths slaat genadeloos toe – een film die frustreert, raakt en confronteert met de verwoestende impact van psychische problemen. Tegelijkertijd schuilt er een wrange vorm van plezier in Pansy’s ongefilterde woede tegenover de buitenwereld. Wie heeft er niet ooit de drang gevoeld om gewoon botweg te zeggen wat hij of zij denkt? Het voelt verkeerd, maar ook bevrijdend, en precies daar ligt de dubbelheid van de film: achter de scherpe randjes schuilt een diep familiedrama. Leigh brengt dit alles met een minimalistische enscenering en een intensiteit die onder je huid kruipt. Naarmate de film vordert, groeit de hoop dat Pansy het licht zal zien, dat ze zichzelf toestaat om het leven lief te hebben.
aeyenah 