Armand, het debuut van Halfdan Ullmann Tøndel, start als een beladen schooldrama over een beschuldiging tussen twee kinderen, maar raakt verstrikt in teveel thema’s en onafgewerkte subplots.
Regie: Halfdan Ullmann Tøndel – Speelduur: 116 minuten
Cast: Renate Reinsve, Ellen Dorrit Petersen, Øystein Røger…
Genre: drama- Originele taal: Noors
Armand is een Noors drama dat zich afspeelt binnen de muren van een school, waar een incident tussen twee kinderen uitgroeit tot een explosieve discussie tussen ouders, een leerkracht en de directie. Terwijl de zoektocht naar de waarheid steeds ingewikkelder wordt, raken feiten en geruchten verstrikt in een web van percepties en emoties. Hoe ga je om met een probleem als niemand het volledige verhaal kent?
Armand is het langspeelfilmdebuut van regisseur Halfdan Ullmann Tøndel, dat meteen indruk maakte door de Caméra d’Or te winnen op het Cannes Film Festival van 2024. Als kleinzoon van Liv Ullmann en Ingmar Bergman draagt Tøndel een sterke filmische erfenis met zich mee.
De zaak Armand
“Is er een vaste procedure?” vraagt lerares Sunna (Thea Lambrechts Vaulen) voorzichtig aan de directeur. Een zesjarige jongen heeft zijn klasgenoot Armand beschuldigd van seksueel misbruik, en de schooldirecteur drukt haar op het hart om uiterst behoedzaam te handelen. De zaak is delicaat, niet in de laatste plaats omdat Armands moeder, Elisabeth (Renate Reinsve), een bekende actrice is.
Wanneer Elisabeth op school aankomt, weet ze slechts dat er een incident heeft plaatsgevonden tussen haar zoon en klasgenoot Jon. Terwijl ze wacht op de ouders van Jon, Anders (Endre Hellestveit) en Sarah (Ellen Dorrit Petersen), houdt Sunna zich aan het protocol en onthult ze nog niet de volledige toedracht. Aan de gesprekstafel schuiven ook directeur Jarle (Øystein Røger) en medewerkster Asja (Vera Veljovic) aan.
Wanneer Elisabeth plotseling geconfronteerd wordt met de zware beschuldiging, probeert ze haar kant van het verhaal te vertellen, maar ze krijgt nauwelijks ruimte. Het gesprek verloopt moeizaam en wordt regelmatig onderbroken om beide partijen ademruimte te geven. Maar terwijl de spanning stijgt, komen gaandeweg ook diepere, onderliggende conflicten aan de oppervlakte…
Een overvol verhaal dat bezwijkt onder zijn eigen gewicht
Regisseur Halfdan Ullmann Tøndel wil een provocerend verhaal vertellen, en de delicate kwestie die centraal staat, was op zichzelf al voldoende geweest. Toch kiest hij ervoor om daarnaast ook de onopgeloste problemen van de volwassenen bloot te leggen, scheuren binnen het gezin en andere dramatische wendingen. Dit zorgt niet voor extra diepgang, maar eerder voor een overdaad aan thema’s en subplots die hij vervolgens niet uitwerkt. Veel verhaallijnen worden aangestipt, maar worden daarna weer losgelaten, waardoor ze uiteindelijk vervagen. Tøndel slaagt er niet in om al deze elementen samen te brengen tot een coherent geheel, waardoor de film en zijn personages je uiteindelijk onverschillig laten.
De film probeert diepgang te geven aan Elisabeth door haar paniekaanvallen in beeld te brengen, maar deze scènes voelen misplaatst. Dit ligt niet aan de acteerprestaties, want die zijn overtuigend. Al kreeg ik soms het gevoel dat Renate Reinsve té gretig haar acteerkunde wilde tonen – zoals in een minutenlange lachbui die abrupt omslaat in huilen. Misschien was dit een bewuste keuze van de regisseur, maar het voelde simpelweg te overdreven.
Toch heeft het verhaal potentieel. De personages zijn duidelijk uitgewerkt: de excentrieke Elisabeth, Sunna de gemotiveerde leerkracht, en Sarah die een voelbare afkeer heeft van Elisabeth. Maar net als bij Elisabeths persoonlijke crisis, lijkt de film ook hier zijn balans te verliezen. Momenten zoals de dansscène, de bloedneuzen en de opeenvolgende emotionele uitbarstingen voelen niet als betekenisvolle toevoegingen, maar eerder als willekeurige dramatische keuzes. Tøndel brengt zijn besluiteloze scenario zo traag en weinig spectaculair in beeld dat de film uiteindelijk meer vermoeiend dan meeslepend wordt.
Armand begint sterk: moeder Elisabeth haast zich in allerijl naar de school van haar zoon na een verontrustend incident. Het sobere, grijze camerawerk versterkt de beklemmende sfeer binnen de schoolmuren, waar verwarring en verlies van controle voelbaar zijn bij alle personages. Niemand weet hoe met de situatie om te gaan. Maar na die sterke start ontspoort de film. De scriptkeuzes voelen geforceerd aan, met een opeenstapeling van dramatische wendingen die onafgewerkt blijven. Daarbovenop komt een vaag einde dat eerder verwarring oproept dan impact maakt. Risico nemen is prima, maar Armand slaagt er niet in om emotioneel te beklijven. Geen enkel personage wist me echt te raken, noch voelde ik enige betrokkenheid bij hun lot. Toch schuilt er een interessante filmmaker in Ullmann Tøndel – je voelt het in bepaalde momenten en keuzes. Maar in Armand blijft dat talent nog te veel onder de oppervlakte.
aeyenah 