I’m Still Here vertelt het verhaal van een familie die probeert te overleven onder de Braziliaanse militaire dictatuur. De film laat zien hoe belangrijk het is om het verleden niet te vergeten.
Regie: Walter Salles – Speelduur: 137 minuten
Cast: Fernanda Torres, Fernanda Montenegro, Selton Mello …
Genre: biografie – Originele taal: Portugees
Brazilië, begin jaren ’70. Terwijl de militaire dictatuur haar greep op het land verstevigt en elk teken van verzet genadeloos wordt onderdrukt, opent I’m Still Here met een beeld dat bedrieglijk vredig is. Eunice Paiva (Fernanda Torres) drijft op haar rug in het water, zachtjes deinend op de golven – een zeldzaam moment van stilte, vlak voor de storm losbarst. De rust wordt ruw verstoord door het dreigende geraas van een militaire helikopter.
Enkele weken later bestormen gewapende mannen het huis van de familie Paiva. Vader Rubens wordt meegenomen “voor verhoor” en laat zijn vrouw en vijf kinderen achter in een beklemmende leegte. Geen uitleg, geen antwoorden; alleen angst, stilte en de verlammende afwezigheid van een vader. Gebaseerd op de memoires van zoon Marcelo Rubens Paiva, vertelt I’m Still Here een waargebeurd en persoonlijk verhaal.
Tijd van stilte en verzet
Een van de sterke troeven van de film is dochter Veroca, die met haar camera het gezinsleven vastlegt. Haar beelden zorgen voor een extra laag authenticiteit en versterken tegelijk de visuele zeggingskracht van de film. I’m Still Here weet zo knap te balanceren tussen politiek drama en intiem familieportret, zonder ooit te vervallen in overdadige sentimentaliteit.
Ook de cinematografie draagt daar sterk aan bij. De keuze om op 35mm te filmen geeft het geheel een warme, korrelige textuur die perfect past bij de jaren ’70-setting. De overwegend zachte, gelige kleurtinten roepen niet alleen de sfeer van die tijd op, maar brengen ook de constante spanning én de zeldzame momenten van geborgenheid overtuigend in beeld. Dankzij de verfijnde montage ontstaat een evenwichtig ritme tussen dreiging en rust, wat resulteert in een gelaagd en visueel aangenaam geheel.
Fernanda Torres schittert in de rol van Eunice. Haar vertolking is ingetogen en krachtig tegelijk: ze toont de innerlijke strijd van een vrouw die haar gezin probeert te beschermen terwijl de grond onder haar voeten verdwijnt. I’m Still Here maakt pijnlijk duidelijk dat leven onder een autoritair regime niets heroïsch of groots heeft. Het is geen romantische strijd, maar een beklemmende nachtmerrie waarin elke dag voelt als een gevecht om mentaal overeind te blijven.
Cruciale momenten
De film weet je moeiteloos mee te nemen in de pijn, de wanhoop en de veerkracht van de familie Paiva. Tegen het einde maakt het verhaal twee opmerkelijke tijdsprongen. De eerste, naar 1996, voelt als een logisch sluitstuk: Eunice ontvangt eindelijk de officiële overlijdensakte van Rubens en zet zich als advocate in voor gerechtigheid.
De tweede sprong, naar 2014, leek aanvankelijk uit de toon te vallen. Ik vroeg me af of de film zijn emotionele evenwicht daarmee niet verloor. Maar juist deze scène, waarin een dementerende Eunice haar man herkent op televisie, blijkt van grote betekenis. Ze plaatst het collectieve vergeten tegenover het persoonlijke herinneren, en brengt het centrale thema van de film tot een mooi hoogtepunt.
Wat I’m Still Here zo urgent maakt, is dat het meer doet dan een vergeten geschiedenis reconstrueren. Jarenlang weigerde de Braziliaanse overheid verantwoordelijkheid te nemen voor de misdaden van het militaire regime. Deze film weigert mee te zwijgen. Hij legt een open wond bloot — niet om te choqueren, maar om erkenning af te dwingen.
aeyenah 