Miroirs No. 3 laat zien hoe subtiel vertelde verhalen diepe indruk kunnen maken. Petzold combineert ingetogen acteerwerk en een doordachte stijl om een portret van kwetsbaarheid te schetsen.
Regie: Christian Petzold – Speelduur: 86 minuten
Cast: Paula Beer, Barbara Auer, Matthias Brandt, Enno Trebs …
Genre: drama – Originele taal: Duits
Christian Petzold is een vaardig verhaalverteller en Miroirs No. 3 vormt een nieuwe halte op zijn pad. Van de drukte en kronkels van de stad trekt deze film zich terug naar het leven van enkele mensen in een dorp, waar onderhuidse emoties en verlies centraal staan.
Laura’s leegte
In de openingsscène zien we Laura, een jonge vrouw die doelloos onder een brug ronddwaalt. Haar blik verraadt een diepe leegte. Ook thuis bij haar vriend blijft dat gevoel hangen. Samen vertrekken ze op een uitstap met vrienden, maar halverwege besluit Laura terug te keren. Onderweg volgt een ongeluk: haar vriend sterft, zij overleeft.
Het wrak wordt ontdekt door Betty (Barbara Auer), die in een nabijgelegen huis woont. In plaats van naar het ziekenhuis te gaan, laat Laura zich door haar opnemen in een stil, afgezonderd bestaan. Voor Betty is haar komst tegelijk verwarrend en troostend, alsof een lang gemiste aanwezigheid terugkeert. Vader Richard (Matthias Brandt) en zoon Max (Enno Trebs) kijken daarentegen met wantrouwen toe. Tussen de twee vrouwen groeit een onuitgesproken band, gedragen door een gedeelde leegte.
Donkere stemmingen en verborgen pijn
Het auto-ongeluk dat het verhaal op gang brengt, blijft bewust buiten beeld, net als Laura’s verleden, waardoor er een zekere afstand tot haar personage ontstaat. Ze verschijnt als een schaduw van zichzelf, en overal in de film hangt een soortgelijke donkere stemming. Bij Laura vloeit die leegte niet voort uit het verlies van haar vriend – hun band was al verbroken – maar uit iets diepers; ze lijkt gevangen in een soort blokkade die haar belemmert zich uit te drukken. Betty’s kwelling daarentegen is duidelijker afgebakend: haar gezin draagt een herkenbaar trauma dat haar leven zichtbaar beïnvloedt.
Toch is het geen tragedie; elke scène is zorgvuldig opgebouwd. Mirror No. 3 is een “kleine” film met een beperkte cast, die zich grotendeels afspeelt in het huis van de familie. De cinematografie ondersteunt de intimiteit van het verhaal, en de acteurs overtuigen in hun rollen. De verhaallijn ontvouwt zich langzaam, in een zorgvuldig geconstrueerde wereld waarin verlies en leegte voelbaar zijn zonder expliciet te worden uitgesproken.
De film laat zien hoe stilte, terughoudendheid en subtiele emotie een diepe indruk kunnen maken. Petzold slaagt erin bekende verhalen vertrouwd én vreemd te laten aanvoelen, en Miroirs No. 3 bevestigt zijn reputatie als een regisseur die zorgvuldig, ingetogen en toch indringend vertelt. Voor wie oog heeft voor kleine gebaren, stilte en innerlijke dynamiek, is dit een film die indruk maakt.
aeyenah 