In Les Enfants Rouges toont regisseur Lotfi Achour op rauwe en visueel indringende wijze het waargebeurde verhaal van twee herdersjongens in de Tunesische bergen.
Regie: Lotfi Achour – Speelduur: 97 minuten
Cast: Ali Hlali, Wide Dabebi, Yassine Samouni …
Genre: drama – Originele taal: Tunesisch
In Les Enfants Rouges worden werkelijkheid en visioenen op ijzingwekkende wijze met elkaar verweven. Twee jongens, Nizar en Achraf, worden in de bergen overvallen – slechts één keert terug. Wat volgt is niet alleen een tocht vol rouw en verwarring, maar ook een aangrijpend eerbetoon aan een brute realiteit: de film is gebaseerd op de gruwelijke moord op de zestienjarige Mabrouk Soltani in Tunesië, in 2015.
Regisseur Lotfi Achour brengt met Les Enfants Rouges zijn tweede speelfilm, na Demain Dès l’Aube uit 2016. In deze film kiest hij voor een rauwe, compromisloze vertelling die het geweld niet schuwt, maar het juist in al zijn gruwelijkheid toont.
Achrafs tocht
Nizar (Yassine Samouni), 16 jaar, en zijn jongere neef Achraf (Ali Hleli), 14 jaar, trekken met hun kudde de bergen in, niet ver van hun dorp. Terwijl ze hun dieren laten grazen, gebruiken ze het moment om bij te praten – een vredige scène tussen twee jongens die elkaar goed kennen. Maar die rust wordt bruut verstoord wanneer ze uit het niets worden aangevallen door gewapende mannen. Achraf wordt neergeslagen en verliest het bewustzijn. Wanneer hij weer bijkomt, wacht hem een huiveringwekkend tafereel: zijn neef is onthoofd.
In shock wikkelt Achraf het hoofd van Nizar in, bergt het op in zijn rugzak, en keert terug naar het dorp om de familie op de hoogte te brengen. Maar daar eindigt zijn nachtmerrie niet. Aangespoord door Nizars broer keren ze terug naar de bergen om het lichaam te zoeken. Tijdens deze tocht wordt hij achtervolgd door herinneringen en de verschijning van Nizars geest, die hem bijstaat terwijl hij de weg kwijt is.
Een camera die niet wegkijkt
Al vroeg in Les Enfants Rouges word je geconfronteerd met een gruwelijke daad die je instinctief doet wegkijken. Toch slaagt regisseur Lotfi Achour erin om deze rauwe realiteit zo krachtig in beeld te brengen dat je blijft kijken – ook al voelt het ronduit ongemakkelijk. Het desolaat landschap versterkt het gevoel van een onverbiddelijke wereld waarin jongeren als Nizar en Achraf zich staande proberen te houden. Geweld en terreur zijn hier geen uitzonderingen, maar een sluimerende aanwezigheid die van generatie op generatie lijkt te worden doorgegeven.
De film wordt gezien door de ogen van de jonge Achraf. De camera wijkt nauwelijks van hem, waardoor zijn verwarring, verdriet en onvermogen om te bevatten wat hij heeft meegemaakt, onder je huid kruipen. De cinematografie is indringend en visueel verbluffend – een shot waarin hij in een boom klimt met zijn rugzak, waar het bloed langzaam uitsijpelt, blijft onuitwisbaar. Maar ook de beelden van zijn thuis, het dorp en de huiskamer worden zorgvuldig vastgelegd – alsof de camera het verlies probeert te begrijpen waarmee deze familie nu moet leren leven.
Het scenario heeft de spanning en intensiteit van een thriller, maar is stevig geworteld in sociaal en politiek realisme. De jonge acteurs leveren indrukwekkende prestaties, vol rauwe emotie. Dat blijft ook zo wanneer het verhaal een meer spirituele laag krijgt: wanneer de geest van Nizar zich aan hem toont, worden die scènes met evenveel subtiliteit gebracht. Ze maken de pijn draaglijker en geven een inkijk in Achrafs rouwproces, waarin hij zich noodgedwongen losmaakt van een werkelijkheid die te wreed is om in te blijven leven.
Les Enfants Rouges is een film die je voortdurend uit evenwicht brengt. Terwijl je je afvraagt of je wel wilt blijven kijken, dwingt het aangrijpende evenwicht tussen rauw realisme en zorgvuldige regie je toch om door te gaan. De kracht van Lotfi Achours aanpak zit precies in dat broze evenwicht: hij toont het ondraaglijke zonder de menselijkheid uit het oog te verliezen. Wat overblijft is een fragiele, maar intense film – een huiveringwekkende realiteit.
aeyenah 