Regie: Matteo Garrone – Speelduur: 103 minuten
Cast: Marcello Fonte, Edoardo Pesce, Adamo Dionisi, Alida Baldari Calabria, …
Genre: Misdaad, Thriller – Originele taal: Italiaans
Regisseur Matteo Garrone werd vooral bekend met zijn film Gomorra uit 2008, die gebaseerd is op het gelijknamige boek van Roberto Saviano. Een film waarmee hij meerdere awards won, waaronder de Grand Prix (Cannes Film Festival). In 2018 bracht Garrone opnieuw een donkere en gewelddadige misdaadfilm uit: Dogman, waarmee hij weer enkele grote nominaties en awards won. Deze film stond al geruime tijd op mijn “te zien”-lijstje en dankzij Sooner heb ik hem nu kunnen bekijken.
Dogman is geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van Pietro De Negri, beter bekend als Er Canaro, een Italiaanse cocaïneverslaafde crimineel en hondentrimmer. In 1988 vermoordde Er Canaro op afschuwelijke wijze één van zijn criminele vrienden in zijn hondensalon. Nadat hij zijn slachtoffer urenlang folterde, zijn tong en vingers afhakte en zijn schedel opensneed, kreeg deze gruweldaad veel internationale media-aandacht. Regisseur Garrone heeft niet volledig vastgehouden aan de gebeurtenissen en de meest bloederige details weggelaten, maar zet nog steeds een schokkend drama neer.
De eenzaat
Marcello woont in een desolate Italiaanse buitenwijk, waar hij zijn hondensalon uitbaat, regelmatig met de buren voetbalt en zijn dochter Alida meeneemt op duik- en snorkelreisjes. Hij lijkt een timide figuur, is klein van gestalte en ziet er erg kwetsbaar uit. Nochtans heeft hij ook een handeltje in cocaïne en kan hij makkelijk honden wassen en verzorgen die vaak groter zijn dan hijzelf.
De wijk wordt geterroriseerd door Simoncino, een ex-boxer die elke gelegenheid aangrijpt om iemand in elkaar te slaan. De labiele en agressieve Simoncino, die ook graag een lijntje coke snuift, was een goede klant van Marcello, maar is al even gestopt met contant betalen en leeft van een openstaand krediet dat nooit afgelost zal worden. Marcello is echter geïntrigeerd door de macht van Simoncino en redt zelfs zijn leven wanneer die beschoten wordt. Wanneer Simoncino Marcello met geweld en intimidatie verplicht om zijn winkel te gebruiken om bij de buren – die goudhandelaars zijn – in te breken, valt de verdenking op Marcello. Die weigert echter om Simoncino te verraden, waardoor hij naar de gevangenis wordt gestuurd.
Dogman: Verlaten landschap
Bijna verlaten straten, een onverzorgd stadslandschap en een verwaarloosde speeltuin op een gigantisch leeg plein weerspiegelen de grimmige toon van deze film. Garrone heeft de sfeer van Marcello’s kleine leventje tot in detail neergezet: verbittering, wanhoop, maar ook wraakzucht zijn pijnlijk voelbaar. Marcello’s genegenheid voor zijn honden en het geduld waarmee hij ze in toom weet te houden, laten je sympathie voelen voor deze man, maar ook medelijden. Waarom houdt iemand vast aan een leven dat geen kant meer op lijkt te gaan en wanneer slaan de stoppen door? Rake taal en moedige stiltes maken deze film een waardevol stukje cinema.
De rol van Marcello, een man van weinig woorden, wordt vertolkt door Marcello Fonte, die op een perfecte manier de innerlijke gevoelswereld van zijn personage weet over te brengen. Zijn woedeuitbarstingen voelen echt aan en laten je nog meer verbondenheid met het personage krijgen. Simoncino, gespeeld door Edoardo Pesce, is een echte bullebak, een figuur dat schijnbaar geen emoties of verstand heeft, waardoor je bijna ongevoelig bent voor wat hem uiteindelijk overkomt.
Een identiteitsloze stad, verlaten speeltuinen, verwaarloosde appartementsblokken, drugs en criminaliteit beheersen de lokale bevolking. Dit is de setting van regisseur Matteo Garrone’s Dogman. Doorheen heel de film voel je de wanhoop en de intense dynamiek tussen de bewoners, ondersteund door uitmuntend acteerwerk van Marcello Fonte en Edoardo Pesce. De cinematografie van deze film heeft hoog contrasterende kleuren met een gelige ondertoon en is een belangrijk onderdeel voor de sfeer van deze film – een absolute pluim voor cinematograaf Nicolai Brüel. Dogman is een trage film waar stiltes niet gevreesd worden en beelden de emotie overbrengen; ikzelf hou van films waar een stilstaand beeld de essentie vat. Ik had deze film uitgesteld omdat ik door de titel en het onderwerp vreesde dat er honden in mishandeld zouden worden, wat voor mij een absolute afknapper is; ik was dan ook opgelucht dat dit niet het geval is.
Deze filmrecensie werd geschreven voor BeyondGaming. Als je denkt dat Il pleut dans la maison iets voor jou is, kan ik ook One Second van regisseur Zhang Yimou aanbevelen.
