Regie: Alexandre Amado – Speelduur: 71 minuten
Cast: Alexandre Amado, Anabela Freitas, Daniela Ferreira, Diego Garcez …
Genre: sciencefiction – Originele taal: Portugees
Vanaf de eerste seconden voel je het al: er hangt iets onheilspellends in de lucht. De muziek zet de toon, terwijl experimentele, sketchachtige beelden van de aarde en wereldsteden voorbij flitsen – alsof er een filter over de werkelijkheid is gelegd. Dan verschuift de focus naar de mens. De mens die leeft in een tijdperk waarin alles wordt vastgelegd, waarin de blik niet langer op de wereld, maar op een scherm is gericht. De camera dwaalt door een menigte, waar gezichten oplichten in het koude schijnsel van telefoonschermen, de reflectie flikkerend in hun ogen.
A Goiva, of in het Engels The Gouge, is het werk van Alexandre Amado, die niet alleen het script schreef, maar ook de regie en productie voor zijn rekening nam. De film werd geselecteerd voor de officiële competitie van Fantasporto 2025, het Porto International Film Festival, en was een kanshebber voor de prijs van Beste Film – Portuguese Cinema Award. Amado brengt in The Gouge een gedurfde mix van sciencefiction, historische elementen en drama samen.
Een stem weerklinkt en verbindt historische gebeurtenissen, benadrukkend de verwoestende kracht van de mens en diens neiging tot zelfdestructie. Diep, doordringend en onmiskenbaar helder draagt de stem een cryptische boodschap met zich mee – een waarschuwing die door tijd en ruimte galmt.
Het concept van The Gouge is experimentele cinema waarin beeldtaal en sfeer belangrijker zijn dan een traditioneel narratief. Op artistieke wijze wordt hier een unieke visuele stijl neergezet, met nauwelijks een scène zonder filter. Dit onderstreept de creativiteit van de filmmaker, maar maakt de film tegelijkertijd uitputtend als langspeelfilm. De structuur met hoofdstukken, het spel met muziek, dans en de beelden als statements tonen de ambitie van de maker. Maar juist dit voelt soms overdadig. De film wil poëzie, standpunten en visuele ideeën overbrengen, maar gooit ze in zo’n overvloed op de kijker dat de betekenis verloren dreigt te gaan. Ik heb de film in twee delen bekeken, simpelweg omdat hij te zwaar werd om in één zit uit te kijken.
Als kunstinstallatie in een museum/kunstgalerie zou deze film perfect tot zijn recht komen, maar als bioscoopervaring kon ik me er minder in vinden. The Gouge gaat over de wereld, over geschiedenis – van schepping tot uitsterving – met een boodschap die blijft resoneren.
aeyenah 