Familiar Touch vertelt het verhaal van Ruth, een vrouw die langzaam haar grip verliest op haar herinneringen. Met een sobere stijl en sterke acteerprestaties schetst de film een ontroerend beeld van dementie en menselijke verbinding.
Regie: Sarah Friedland – Speelduur: 90 minuten
Cast: Kathleen Chalfant, Carolyn Michelle, Andy Mcqueen, H. Jon Benjamin …
Genre: drama – Originele taal: Engels – Vedette
Ouder worden, niemand blijft gespaard. Maar wat als je langzaam grip verliest op je herinneringen? In Familiar Touch volgen we de tachtigjarige Ruth, een gepensioneerde kokkin die nog steeds met liefde een lunch bereidt, met de vertrouwde routines van vroeger. Ze weet precies welke ingrediënten ze nodig heeft, wat eerst moet gebeuren en hoe alles op smaak moet worden gebracht. Maar terwijl haar handen weten wat ze moeten doen, glippen namen, gezichten en momenten langzaam weg.
Familiar Touch is het speelfilmdebuut van Sarah Friedland, een filmmaker en choreografe met een bijzondere achtergrond. Al zeven jaar combineert ze haar werk in de kunst met de zorg voor ouderen met dementie. Die ervaring voel je in elke scène van de film, die opgenomen is in Villa Gardens, een verzorgingstehuis in Pasadena, Californië.
De wereld van Ruth
Ruth (Kathleen Chalfant) bereidt met zorg een lunch voor een man die ze niet helemaal herkent. Zijn naam ontsnapt haar, maar hij stelt zich vriendelijk voor als Steve (H. Jon Benjamin). Terwijl ze hem vragen stelt over zijn werk en liefdesleven, ontstaat een ogenschijnlijk luchtig gesprek, maar onder de oppervlakte sluimert verwarring. Gaandeweg wordt duidelijk dat Steve haar zoon is, die haar die middag komt begeleiden naar het verzorgingstehuis dat Ruth zelf ooit uitkoos, toen haar geheugen nog helder was. In haar nieuwe omgeving wordt ze toevertrouwd aan Vanessa (Carolyn Michelle), een zorgzame begeleidster die een belangrijke rol zal spelen in deze nieuwe fase van haar leven.
Vertrouwd en kwetsbaar
Familiar Touch brengt een reeks ontroerende scènes die regisseur Sarah Friedland met gevoel en precisie vastlegt. De titel verwijst niet alleen naar fysieke aanraking, maar ook naar hoe vertrouwd Ruth haar nieuwe omgeving ervaart – niet omdat ze zich er thuis voelt, maar omdat haar herinneringen aan vroeger langzaam vervagen. Ze leert haar nieuwe leven te accepteren, omringd door mensen die hetzelfde meemaken, en dat voelt voor haar als het enige wat nog echt is.
De film kiest voor een sobere stijl: montage en cinematografie zijn functioneel en vrijwel onopvallend, terwijl het minimale gebruik van muziek alle ruimte aan Ruth laat. Kathleen Chalfant schittert in haar rol en brengt Ruths aftakeling met een ingetogen, ontroerende intensiteit. Haar interacties met het personeel en de andere bewoners zijn teder en soms zelfs humoristisch.
Familiar Touch zet sterk in op een rustige opbouw van het verhaal. De openingsscène neemt de tijd om Ruths situatie te schetsen, evenals hoe haar zoon, die haar naar het verzorgingstehuis moet brengen, hiermee omgaat. Deze langzame opbouw is aangenaam en zorgt voor een band met de hoofdpersonages. Toch blijft Familiar Touch uiteindelijk iets te stil. Door het ontbreken van een duidelijk emotioneel hoogtepunt weet de film, ondanks een sterke basis en oprechte intenties, net niet de volle impact te bereiken. Het resultaat is een warme, menselijke film die raakt, maar niet helemaal beklijft.
aeyenah 